مولوی  یکی  از  اهداف  اصلی خلقت انسان را دعا وگریه وزاری به درگاه خداوند میداند. او انسان کامل را کسی میداند که وجود ارزشمندخود را جزبه وصال درگاه خداوند نمی فروشد واگرنیازی هم داشته باشد برآورده شدن آنرا فقط ازخداوند می خواهد؛ لذا درهنگام دعا و رازی، چهرة بندگی وتسلیم انسان وعدم توجه او به قدرتهای مادی بیشترآشکارمیگردد .

درواقع نخستین قدم در دعا کردن شکستن بت وجود خویشتن است. دراین حالت که بنده وجود خود را تسلیم قدرت وارادة خداوند می کند وتمشیت امورخود را به اختیاراومی سپارد لطف وعنایت الهی هم اموراوراعهده دار می شود وکاراورا به سامان میرساند . درزیراین شکستگی ظاهری درهنگام دعا قدرت خداوند رونهفته وباهردعایی لبیکی ازسوی خداوند همراه گشته است.

من غلام آن مس همت پرست

کو به غیر کیمیا نآرد شکست

دست اشکسته برآور در دعا

سوی اشکسته پرد فضل خدا

گر رهایی بایدت زین چاه تنگ

ای برادر رو برآذر بیدرنگ

 (مثنوی،دفتر5،ب492تا494)